همه نقاشها وقتی یه طرحی میکشن از دور بهش نگاه می کنن تا حسنها و عیب هاش را درست ببینن ولی من یه نقاشی دارم که وقتی از دور بهش نگاه می کنم فقط حسن می بینم؛ حالا مشکل از کجاست را نمی دونم شاید شاید نگاه من نگاه یه نقاش نیست ! ولی نه من اشتباه میکنم این نقاشی من نیست این نقاشی پروردگار منه اون اینو برای من کشیده وچقدر ماهرانه و بزرگوارانه . دقیقاً‌همون طوری که ازش انتظار داشتم حتی کوچکترین چیزهایی که ازش خواسته بودم توی این نقاشی هست. خدااااااااااااای من به خاطر این هدیه ای که به من دادی ممنونم

از خیلی ها شنیدم که رفتی به بیت الله الحرام مشرف بشی عظمت خونه خدا تو رو میگیره دست و پات شل میشه و خواهی نخواهی به سجده می افتی اونجاست که به عظمت خدا پی میبری . من نمی فهمم یعنی چی؟ چراش را نمی دونم شاید من آدم معتقدی نیستم یا ادراکی می خواد که من ندارم. ولی اینو می دونم که وقتی کسی این حرفها را میزد من ازش رد می شدم حوصله ام را سر می برد ولی حالا یه بار خدا را بسیار بسیار بسیار بزرگ دیدم اونقدر عظیم که تا چندین ساعت نفسم با سنگینی می رفت و می اومد اون هم لحظه ای بود که نقاشی ام را دیدم. حالا وقتی به اون لحظه فکر می کنم که برای اولین بار نقاشی منو توی بغلم گذاشتن اشک توی چشمام جمع میشه یه موجود خیلی کوچولو که سرش را توی بغلم کرد و به یک ثانیه بی تابی اش تموم شد. آروم گرفت. انگار یادش رفت چه مرحله سختی را پشت سر گذاشته یادش رفت از یه جای امن و تاریک و گرم توی چه نوری اومده اونقدر نورش زننده بوده که تا چندین روز نمی تونست چشماش را باز کنه اونقدر سرد که نمی تونست هیچ جوری خودش را گرم کنه حالا دوباره به امنیت یک ساعت قبلش برگشته یک ساعتی که نمی دونم براش چند قرن گذشته و من از این همه احساس امنیت اون نفسم بالا نمیاد خداااااااااااااا ممنونم خدایا برای یه کوچولوی سالم و زیبا ممنونم .

من همیشه وقت دارم ؟
درخت سیب و پسرک
[عناوین آرشیوشده]